Surowe początki
Historia tej dyscypliny rozpoczęła się w pierwszej połowie XX wieku w Rosji. Pierwsze oficjalne zawody odbyły się w Moskwie, w 1948 roku. Najlepsi zawodnicy z republik radzieckich rywalizowali tam w podrzucie dwoma odważnikami oraz w rwaniu jednorącz. W latach sześćdziesiątych XX wieku rozpoczęto pierwszą próbę usystematyzowania zasad rywalizacji. Szybki rozwój sportu poskutkował odejściem od odważników odlewanych z żeliwa, które zastąpiono zawodniczymi giriami o standardowej, jednolitej formie.
Niezwykła popularność girievoj sprotu, który został dobrze przyjęty wsród żołnierzy oraz robotników, zaowocowała uznaniem go w 1974 roku za rosyjski sport narodowy.
W 1985 roku w Rosji odbyły się pierwsze mistrzostwa ZSRR, a trzy lata później do tradycyjnego dwuboju (podrzutu i rwania) dodany został tzw. długi cykl (naprzemienny zarzut i podrzut). W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku zorganizowano pierwsze mistrzostwa świata. Powszechne stały się wtedy starty kobiet, które początkowo rywalizowały jedynie w rwaniu. Obecnie zaczynają one startować na tych samych zasadach co mężczyźni, a wyniki uzyskiwane przez zawodniczki naprawdę budzą szacunek.
Zasady
Zasady są bardzo proste – zawodnicy nie starają się podnieść jak największego ciężaru, tylko wykonać maksymalną liczbę powtórzeń w danej jednostce czasu bez odstawiania kettli na ziemię. To taki dziesięciomintuowy AMRAP w wersji unbroken.
Problem zaczyna się, kiedy poznamy klasyczne wagi używane na zawodach, ponieważ są one ściśle określone – 32 kg dla profesjonalistów, 24 kg dla amatorów. Kobiety startują z 24 kg i 16 kg. Dzisiaj z uwagi na bardzo dużą i nieustannie rosnącą popularność tego sportu na wszystkich kontynentach wprowadza się na zawodach krajowych i lokalnych wagi pośrednie, które pozwalają na start i nabieranie doświadczenia osobom początkującym. Podrzut i długi cykl wykonuje się dwoma odważnikami, rwanie z pojedynczym ciężarem, z dopuszczalną jedną zmianą ręki.
Rezultaty uzyskiwane przez zawodników na przestrzeni lat ewoluowały z kilkudziesięciu powtórzeń do prawie 180 i 240 powtórzeń w podrzucie i w rwaniu, oczywiście na ciężarze 32 kg. Kluczem otwierającym drzwi do tak spektakularnych wyników i zachowania bezpieczeństwa zawodników był przede wszystkim rozwój techniki i metodyki treningowej. Początkowo dwubój nie różnił się praktycznie niczym od techniki olimpijskiej – podrzucano na nożyce, rwanie wykonywano z przysiadem. Na przestrzeni lat wypracowano pewne zmiany, które pozwoliły dostosować technikę do cech i możliwości, jakie dają kettle oraz do celów stawianych przed zawodnikami. Jednak kettlebell lifting to nadal podnoszenie ciężarów i każdy, kto sprawnie posługuje się sztangą, poczuje się jak u siebie, odkrywając jednocześnie wiele ciekawych i przydatnych bodźców treningowych.
Podstawy techniczne
Nowoczesna technika kettlebell lifting to lata doświadczeń trenerów oraz kilku wybitnych zawodników, których cechuje bardzo dobry warsztat trenerski (np. Iwan Denisow, absolutny multirekordzista świata, aktywny zawodnik o bogatym dorobku trenerskim, który nieustannie zapraszany jest do siłowni i boksów crossfitowych na całym świecie). Dziś to także wkład wielu zachodnich trenerów i sportowców, którzy dołączają kettlebell lifting do swojej podstawowej aktywności lub decydują się na starty po zakończeniu kariery.
Zarzut
- Zamach – oderwanie kettli od podłoża i wyrzucenie ich do tyłu przy jednoczesnym przesunięciu ciężaru ciała do przodu. Ważne jest, aby ramiona pozostawały jak najdłużej w kontakcie z tułowiem, a struktura ciała pozostawała ułożona tak jak w pozycji startowej. Faza kończy się, kiedy kettle znajdą się w martwym punkcie.
- Wymach – faza rozpoczyna się, kiedy odważniki po osiągnięciu martwego punktu wracają do przodu. Należy w tym momencie przesunąć ciężar ciała do tyłu, wyprostować plecy. Jednocześnie nogi pozostają lekko zgięte tak, aby były gotowe do eksplozywnego wyprostu.
- Poderwanie – moment akceleracji odważni...
