Trener personalny, instruktor fitness, nauczyciel jogi, wykładowca na kursach instruktorskich. Od początku pasjonatka dietetyki, konsultant odżywiania. Były ratownik wodny. Propaguje holistyczne podejście do treningu, w którym obok ćwiczeń kluczową rolę odgrywa odżywianie, regeneracja oraz relaksacja.
Każdy z nas spotkał w swoim życiu choć jedną osobę, której pozazdrościł swobody ruchu. Czy to w sporcie, czy podczas wykonywania codziennych czynności, niektóre pozycje przyjmowane przez takich ludzi potrafią być co najmniej szokujące. I choć nierzadko wydają się one być żywcem wyciągnięte z książki o torturach lub egzorcyzmach, zazdrościmy im. Chcemy beztrosko wchodzić w szpagat, splatać dłonie pomiędzy łopatkami i zakładać stopę za głowę.
Medytacja i szeroko pojęte techniki mind- fulness to tematy na czasie. Wiele autorytetów z różnych dziedzin wypowiada się o nich publicznie – czy to w social mediach, czy w trakcie swoich wystąpień. Tworzą wokół siebie klimat niedostępności i przekazują informację światu, że funkcjonują wyżej – gdzieś poza przeciętnością i prozą życia. Ich codzienność składa się z rytuałów, które tak ochoczo śledzą rzesze fanów. Medytują, praktykują jogę o 5 rano, dbają o swoją dietę, pielęgnują ciało. Do tego wychowują trójkę dzieci, tworzą szczęśliwy związek partnerski, spotykają się z przyjaciółmi, realizują się zawodowo i udzielają społecznie. Brzmi bajkowo, prawda?
Oddech jest świadectwem życia. Niewiele jest tak istotnych elementów, warunkujących jakość codziennego funkcjonowania. Niezależnie od wieku, płci czy wykonywanego zawodu, jest to coś, co łączy wszystkie żyjące istoty. Każdego dnia rytm oddechu towarzyszy naszym wzlotom i upadkom, pomagając pokonywać coraz to większe wyzwania, uwalniając od stresu czy wręcz przeciwnie – odbierając spokój. Wiele filozofii i szkół poświęca oddechowi specjalne miejsce w swojej przestrzeni nauczania. Nie inaczej jest w przypadku jogi, gdzie wdech i wydech – ich rytm, intensywność i kierunek – są postrzegane zarówno w wymiarze fizjologicznym, jak i metafizycznym.
Obserwując świat jogi, można odnieść wrażenie, że jest to uniwersum w zupełności oderwane od codziennego życia. Eteryczne postaci, wyginające się w nienaturalnych pozycjach, opowiadające o doznaniach wynikających z dalekich podróży w głąb siebie to coś, czego wiele osób nie chce dotykać, uważając za pogranicze szaleństwa. Szkoły jogi wydają się być zamknięte dla osób, które nie przeszły na wegetarianizm, nie palą co wieczór białej szałwii i nie piją o poranku ceremonialnego kakao. Jest w tym nieco prawdy – część z nas, joginów, sama zapracowała na taki wizerunek.
Ciąża – dziewięć miesięcy magicznej transformacji, której ulega ciało kobiety, aby wydać na świat dziecko. Dla jednych jest to okres poznawania swojego ciała i umysłu na nowo, nawiązania szczególnej więzi z rozwijającym się w łonie płodem oraz pojawienia się nietuzinkowych emocji związanych z całym procesem. Dla innych kobiet są to miesiące koszmaru – poczynając od mdłości i poczucia osłabienia w pierwszym trymestrze, poprzez nadmierne kilogramy oraz zaburzenia trawienne, a także ogromne wahania nastrojów, aż do rozwiązania ciąży. Każdą kobietę cechuje odmienny zestaw objawów, a jest on w ogromnej mierze uzależniony od tego, jaki tryb życia prowadziła dotychczas – czy była aktywna fizycznie, czy jej nawyki żywieniowe były właściwe, czy korzystała z używek itp.
Wiele osób, widząc jogina pod ciężką sztangą, puka się w czoło. Podobnie jest z pływakiem czy tenisistą, który wyciąga swoje ciało w „psie z głową w dole”. Wydają się oni nie na swoich miejscach – jakby ktoś wyjął ich sylwetki z jednego wymiaru i wkleił w drugi – zupełnie sprzeczny z ich stylem życia. Jednakże, kiedy im się bliżej przyjrzeć, obrazki te nabierają sensu. Po prostu osoby aktywne fizycznie lub zawodowi sportowcy korzystają z różnych technik w celu poprawienia swoich możliwości w uprawianej dyscyplinie.
