Proces przeprowadzania redukcji tkanki tłuszczowej to skomplikowany temat, nie wystarczy wbrew pozorom jedynie jeść mniej i robić godziny treningu aerobowego, a w sytuacji zatrzymania progresu odjąć kolejne racje żywieniowe i proporcjonalnie dodać kolejne minuty aerobów lub następne jednostki treningowe.
Persian Yoga to uwspółcześniona i uatrakcyjniona nazwa systemu treningowego varzesh-e-pahlavani (lub varzesh-e-bastani), którego historia rozpoczęła się około 2500 lat temu na terenie imperium perskiego pod panowaniem Achemenidów. To system na tyle wszechstronny i kompletny, że do dziś stanowi jeden z elementów przygotowania fizycznego irańskiej kadry narodowej w zapasach w stylu wolnym.
Kiedy prowadzę warsztaty, zazwyczaj trapi mnie jedna rzecz. Jednym z największych, najbardziej fałszywych komunałów, z jakimi się spotykamy w życiu i podczas nauki, jest zadanie: „Nie ma złych pytań”. Owszem, istnieją złe pytania. Mój szwagier, Craig Hemingway, prowadzi wykłady w szkołach na temat bezpieczeństwa domowego. W momencie kiedy wspomina o karetce pogotowia, zazwyczaj pojawiają się ręce w górze. Craig dał mi dobrą radę parę lat temu. Kiedy obserwuje rękę wyciągniętą w celu zadania pytania, sam najpierw pyta: „Czy chodzi o pytanie, czy może o historię? Historia to wtedy, gdy chcesz opowiedzieć o tym, jak Twój dziadek był w karetce, lub też znasz kogoś, kto prowadzi karetkę. Pytanie natomiast kończy się znakiem zapytania”. Zazwyczaj to wystarczy, aby ręka powędrowała w dół.
Zakres powtórzeń w ćwiczeniach to element niejednokrotnie pomijany, zwłaszcza u osób początkujących, które dobierają „z przypadku” ciężar, jakim wykonają trening, robiąc powtórzenia w myśl zasady: „ile się uda danym ciężarem”. A gdybym powiedział, że to jeden z NAJWAŻNIEJSZYCH elementów Twojego planu treningowego? Element, który warunkuje to, czy zmusisz swoje mięśnie do pracy, progresu i rozwoju. Oczywiście zasadność tego założenia jest wówczas sensowna, gdy właściwie podejdziemy do tematu i zrozumiemy jego specyfikę, co wyjaśnię w dalszej części artykułu.
Po trening sprinterski sięgają nie tylko marzący o rekordach zawodowcy, ale także zwykli amatorzy. Chcą poprawić szybkość, zwiększyć siłę, myślą też o ponadprzeciętnej rzeźbie. Mają rację. Zdjęcia nie kłamią, większość sprinterów wygląda modelowo, ciała sprinterek także budzą powszechny zachwyt. Czy sprint to faktycznie sposób na sylwetkę jak z okładki? Czy dzięki niemu spalimy tłuszcz i staniemy się sprawniejsi? Odpowiedź na to pytanie wykracza daleko poza wymienione zalety. Trening sprinterski to najbardziej uniwersalny środek treningowy, jaki znalazł zastosowanie w sporcie.
Kiedy nasz klient przechodzi przez próg siłowni, wchodzi do nieco innego świata niż ten, do którego był przyzwyczajony. Naszym zadaniem jest ułatwić mu przejście przez pewien etap, ponieważ, tak jak w życiu, tu działa prawo dżungli – najsilniejsi przetrwają.
Zbliża się lato, jest coraz cieplej, będziemy chodzić w szortach, T-shirtach, sukienkach i strojach kąpielowych. Chcemy, by nasza sylwetka, nad którą pracujemy w czasie treningów, zaostrzyła się, była wizytówką parametrów motorycznych, jakie sobą prezentujemy. Planujesz start w zawodach – na przykład sylwetkowych – więc ważne będzie odpowiednie obniżenie poziomu tkanki tłuszczowej, albo w zawodach trójbojowych, dwubojowych, w sportach walki, wszędzie tam, gdzie będziesz musiał/-a zmieścić się w wybranej kategorii wagowej. Czego zatem potrzebujesz?
W czasie studiów na kierunku fizjoterapia każdy student ma do odbycia ponad 300 godzin klinicznych a zajęciach praktycznych w placówkach prywatnych i publicznych. Wiele razy podczas takich praktyk lekarze odsyłali nas do pacjentów w dwóch celach – pomiar ciśnienia i zbieranie wywiadu lekarskiego. Było to irytujące dla pełnego wigoru i ambicji młodego studenta, który – idąc na studia – wyobraża sobie, że będzie rozwiązywał zawikłane przypadki rodem z serialu Dr House. Tymczasem wywiad lekarski to narzędzie diagnostyczne niedoceniane, a jednocześnie niesłychanie ważne.
Programowanie – zwrot nierzadko napawający lękiem zarówno instruktorów, osoby ćwiczące, jak i samych trenerów. Koncepcję, jakoby sposób ułożenia planu treningowego miał całkowicie determinować potencjalne korzyści (lub ich brak), zdaje się okalać powodująca zmieszanie tajemnicza mgła niepewności. Wszyscy ewidentnie obawiamy się trwonić cenny czas przeznaczony na pobyt w boxie czy regularnej siłowni – naturalnie czujemy, że istotne jest dla nas osiągnięcie wyłącznie optymalnych rezultatów.
Trening siłowy, olimpijskie podnoszenie ciężarów, trójbój, odważniki kulowe, kulturystyka, crossfit to tylko ważniejsze z metod zabijania wolnego czasu wykorzystujące żelastwo, gumę, drewno, beton oraz grawitację, aby z nią wygrać – co z góry skazane jest na porażkę. Wszystko po to, aby w wyniku wytrącenia naszego organizmu ze spokojnej i błogiej homeostazy nastąpiła adaptacja skutkująca wzrostem siły, masy mięśniowej czy wytrzymałości. By kolejnym razem, aplikując nieubłagane prawa fizyki na kości zespolone żylastymi więzadłami i włóknistym mięsem, ograniczyć ryzyko utraty zdrowia lub życia lub by zredukować wydatek cennej energii, tak skrupulatnie magazynowanej przez nasze ciało.
Zdecydowana większość zapewne ograniczyłaby się do robienia kilku klasycznych wersji ćwiczeń z obciążeniem własnego ciała. Nie ma w tym nic złego, tylko może się to okazać bardzo skomplikowane, ponieważ mając odpowiedni plan na to, jak wykorzystać możliwości naszego ciała pod względem różnego rodzaju ruchu tylko przy użyciu odpowiednich dźwigni oraz minimalnego dodatku w postaci drążka czy poręczy, mamy naprawdę wiele opcji, żeby zbudować zarówno sylwetkę, jak i usprawnić nasze ciało.
Sztuka periodyzowania treningu to mało popularny temat, szczególnie w Polsce. Jest to o tyle trudne zagadnienie, że niełatwo wskazać jednoznaczne wytyczne adekwatne dla każdego zawodnika. Każdy organizm jest inny i będzie potrzebować innej stymulacji. Dochodzą także do tego kwestie diety, suplementacji, czasu na regenerację, stopnia zaawansowania. To wszystko będzie rzutować na obciążenie treningowe odpowiednie dla naszego zawodnika i sposób progresji, jaki możemy mu narzucić.